Corrupción, si, pero… cómo chegamos ata aquí?

Vía na prensa esta semana que o caso Barcenas e os ERE de Andalucía se diluían co paso dos días e quixen facer un pequeno experimento, unha sinxela procura en Google Trends. E este é o gráfico resultante

Se nos fixamos detidamente nos últimos meses, hai dous picos… pero a tentencia é a que se reduzan as procuras deste termo e, por ende, merme o interese.

O experimento non é científico, nin pretendo demostrar nada con iso. Cada un que saque as súas conclusións… pero o que si me serve é para dar pé á reflexión, a como c*rallo chegamos a unha situación de escándalos por corrupción como a que vivimos…

…na que un goberno esté posto en tela de xuizo pola presunta financiación irregular do seu partido…

… polo cobro de supostos sobresoldos en negro…

…ou polas desviacións de fondos a través de falsos eres…

…ou facturas que pagaban conceptos que nada tiñan que ver coa formación á que supostamente debían estar destinadas…

E resulta demasiado sinxelo botarlle a culpa aos políticos, porque políticos somos todos, e política é todo o que nos rodea.

E trato de levar os millóns de euros dos que falan os xornais ao meu entorno, e a persoas que coñezo, e, no fondo, non me debería resultar tan raro o que acontece por lelo en xornais no canto de enterarme nos ruxe-ruxes da miña comarca.

E vexo a palla no ollo alleo sen ver a viga no meu…

…Porque Bárcenas tamén é cobrar unha subvención para sementar unha leira de millo e que dita leira quede a monte….

…Porque ERE’s tamén é dicirlle ao mecánico que non che faga factura, sen IVE e así aforras uns cartiños

…Porque UGT-A tamén é facer chapuzas a domicilio sen estar dado de alta como autónomo (por exemplo)

Especialmente significativo é esto último, e remato cunha vivencia do meu entorno cercano.

Coñecía un home (dioloteñanagloria) que presumía do seu fillo porque traballaba nunha empresa que, de cando en vez, tiña que encargar algúns traballos a terceiros (que debían ser xustificados con factura). O  fillo pedía un presuposto a unha “empresa amiga” e, cando o presuposto estaba aprobado, collía uns días libres para facer el o traballo de tal maneira que o diñeiro se repartía entre o rapaz e a “empresa amiga”, e ninguén se enteraba.

O home fachendeaba do seu fillo, dicindo que era moi listo. A situación non sería tan grave se ABSOLUTAMENTE TODAS as persoas que estaban ao seu arredor, escoitando as malas prácticas do seu fillo, o felicitasen, cunha palmadiña na espalda, e suspiraban desexando que os seu fillos fosen tan listos coma os dese señor…

E cada vez que penso nisto pregúntome como chegamos ata aquí, podres de corrupción. E sinto noxo. E ás veces, ata pena, porque sendo como fun autónomo, igual era o único “tonto” que nunca cobrou nada en B.

(por certo, a viñeta é de JR MORA, e podes vela aquí)